درمان بیماری ازگود اشلاتر

ازگود-شلاتر یک بیماری شایع است که معمولاً نوجوانان را در دوره های رشد سریع تحت تأثیر قرار می دهد. این بیماری با التهاب تاندون کشکک در ناحیه توبروزیته تیبیا، که برجستگی استخوانی درست پایین کشکک زانو  و جلو ساق پا است، مشخص می شود. این وضعیت اغلب از استرس های مکرر یا استفاده بیش از حد، به ویژه در ورزشکاران جوانی که درگیر ورزش هایی هستند که شامل دویدن، پریدن یا تغییرات سریع رشد، ناشی می شود. درمان بیماری ازگود اشلاتر شامل کاهش فعالیت های تشدید کننده، سرمای موضعی در ناحیه آسیب دیده، استفاده از زانوبند و مصرف داروهای ضد التهابی است.

علامت بارز بیماری ازگود-شلاتر، درد و حساسیت موضعی در محل توبروزیته تیبیا است. این ناراحتی ممکن است با فعالیت بدنی تشدید شود و منجر به تورم در ناحیه شود. همانطور که بدن رشد می کند، کشیدن تاندون روی استخوان می تواند باعث میکروتروما شود و منجر به تشکیل برجستگی استخوانی و تحریک مزمن شود.

بیماری ازگود-شلاتر، که اغلب به عنوان  زانوی جامپر نیز شناخته می شود، یک بیماری شایع است که به طور معمول کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار می دهد. معمولاً در دختران 10-12 ساله و پسران 13-15 ساله رخ می دهد، اما این سنین می تواند متفاوت باشد.

بیماری ازگود اشلاتر چیست

بیماری ازگود-اشلاتر یک حالت پزشکی است که بیشتر در دوران نوجوانی و در سنین ۹ تا ۱۶ سالگی رخ می‌دهد. این بیماری به نام دو پزشک فرانسوی، رابرت ازگود و کارل اشلاتر نامگذاری شده است.

در ازگود-اشلاتر، پیوند ناحیه پرتوان و نرم‌اندام زانو (تاندون پاتلای ناحیه تحتانی) به استخوان زانو (زانوگان) در ناحیه نازکی که به عنوان توصیف کوچکی شناخته می‌شود، متصل می‌گردد. این بیماری در نتیجه رشد سریع استخوان پشتی زانو و استفاده فزاینده از عضلات زانو رخ می‌دهد.

نتیجه این پروسه رشدی، درد، التهاب و احتمالاً تورم در ناحیه پرتوان زانو است. اصلی‌ترین علت ازگود-اشلاتر، فعالیت‌های ورزشی یا فشار زیاد بر ناحیه پرتوان زانو است. ورزش‌هایی مانند دویدن، پرش، پیاده‌روی بلندمدت و وزنه‌برداری می‌توانند ریشه‌یاب عوامل خطرزا باشند. همچنین عواملی مانند سقوطهای مکرر یا افزایش فشار طولانی‌مدت بر زانو نیز ممکن است نقش داشته باشند.

علت بیماری ازگود اشلاتر

 این بیماری به خصوص در افرادی که فعالیت ورزشی یا فشار زیادی به ناحیه پرتوان زانو اعمال می‌شود، شایع‌تر است. عواملی که افزایش خطر ابتلا به بیماری را افزایش می‌دهند عبارتند از:

• رشد سریع استخوان پشتی زانو: در دوران نوجوانی، استخوان‌ها به سرعت رشد می‌کنند و این رشد سریع ممکن است منجر به فشار بیشتر بر ناحیه پرتوان زانو شود و علائم بیماری ازگود-اشلاتر را ایجاد کند.
• فعالیت ورزشی: ورزش‌هایی مانند دویدن، پرش، پیاده‌روی بلندمدت و وزنه‌برداری می‌توانند باعث تنش و فشار زیاد بر ناحیه پرتوان زانو شوند و ریشه‌یاب علائم بیماری ازگود-اشلاتر باشند.
• عوامل مکانیکی: فعالیت‌هایی مانند پرش با ساق قوسی، حرکاتی که فشار زیادی به ناحیه پرتوان زانو وارد می‌کنند، ممکن است خطر ابتلا به بیماری را افزایش دهند.
• عوامل آناتومیکال: وجود عوامل آناتومیکال در ناحیه پرتوان زانو، مانند عضلات ضعیف چهارسر رانی، ممکن است باعث افزایش خطر ابتلا به بیماری شود.

مهم است بدانید که این فاکتورها تنها عواملی هستند که می‌توانند خطر ابتلا به بیماری ازگود-اشلاتر را افزایش دهند.

علائم بیماری ازگود اشلاتر چیست

علائم بیماری ازگود-اشلاتر عبارتند از:

• تورم: ناحیه پرتوان زانو ممکن است متورم گردد و با فشار یا لمس حساسیت نشان دهد.
• حساسیت: ناحیه پرتوان زانو در بیماران با ازگود-اشلاتر حساس می‌باشد و ممکن است با لمس یا فشار افزایش یابد.
• قابل مشاهده بودن ارتفاع در پشت زانو: در بعضی از موارد، ممکن است در ناحیه پشتی زانو یک توده یا ارتفاع قابل تشخیص باشد که معمولاً نشان دهنده قوسی بودن استخوان پشتی زانو است.
• محدودیت حرکت: در بعضی موارد، درد و التهاب می‌تواند منجر به محدودیت حرکت زانو شود، به خصوص در فعالیت‌هایی که فشار و تنش بیشتری به زانو وارد می‌کنند.

مهم است بدانید که علائم ممکن است در هر فرد متفاوت باشد و شدت آنها نیز متغیر است. اگر شما یا فردی دیگر علائمی شبیه به بیماری ازگود-اشلاتر دارید، توصیه می‌شود به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص صحیح و درمان مناسب را برای شما تعیین نماید.

عوارض بیماری ازگود اشلاتر

بیماری ازگود-اشلاتر اغلب یک بیماری خودمحدود است و در طول زمان بهبود می‌یابد. با این حال، بعضی از افراد ممکن است با عوارض زیر مواجه شوند:

• درد مزمن: در برخی از موارد، درد در ناحیه پرتوان زانو ممکن است به صورت مزمن باقی بماند و برای مدت زمان طولانی پابرجا باشد.
• محدودیت حرکت: علائم بیماری ممکن است باعث محدودیت در حرکت زانو شود و به طور کلی فعالیت‌های ورزشی و روزمره را محدود کند.
• قوسی شدن استخوان پشتی زانو: در بعضی از موارد، استخوان پشتی زانو ممکن است به شکل قوسی خم شود، که به علت تنش و کشش مستمر بر ناحیه پرتوان زانو ایجاد می‌گردد.
• آسیب به بافت‌های نرم: در بعضی موارد، استفاده مستمر و فشار زیاد بر ناحیه پرتوان زانو می‌تواند منجر به آسیب و التهاب در بافت‌های نرم مثل تاندون پاتلای ناحیه تحتانی شود.

با این حال، اکثر افراد با درمان مناسب و مدیریت صحیح علائم، می‌توانند بهبود یابند و عوارض بیشتری تجربه نکنند.

تشخیص بیماری ازگود اشلاتر

تشخیص معمولاً شامل معاینه فیزیکی است که در آن پزشکان حساسیت و تورم و همچنین دامنه حرکتی زانو را ارزیابی می‌کنند. در برخی موارد، مطالعات تصویربرداری مانند اشعه ایکس ممکن است برای رد سایر شرایط یا مشاهده هرگونه تغییر در ساختار استخوان مورد استفاده قرار گیرد.

تشخیص بیماری ازگود-اشلاتر براساس علائم بالینی، تاریخچه بیماری و بررسی جسمانی توسط متخصص زانو قابل قبول می‌باشد. در طی فرآیند تشخیص، پزشک ممکن است از روش‌های زیر استفاده کند:

• مصاحبه و بررسی تاریخچه: پزشک ابتدا با شما درباره علائمی که تجربه می‌نمایید، شدت و زمانبندی آنها، فعالیت‌های ورزشی یا فشاری که ممکن است بر ناحیه پرتوان زانو اعمال کرده باشید، و سابقه بیماری در خانواده صحبت می‌نماید.
• بررسی جسمانی: پزشک ناحیه پرتوان زانو را بررسی می‌کند و به دنبال علائمی مانند درد، تورم، حساسیت و توده‌های قابل تشخیص در ناحیه پشتی زانو است.
• آزمایش‌های تصویربرداری: در برخی موارد، پزشک ممکن است آزمایش‌های تصویربرداری مانند ایکس-رنگ زانو یا مراجعه به رادیولوژیست برای تشخیص دقیق‌تر بیماری را توصیه کند. این آزمایش‌ها می‌توانند اطلاعاتی درباره ناحیه پشتی زانو و استخوان پشتی زانو ارائه دهند.

با توجه به اینکه علائم بیماری ازگود-اشلاتر ممکن است با علائم دیگری مانند کمردرد، درد مفاصل یا علائمی که به بیماری‌های دیگر مرتبط هستند، تداخل داشته باشد، در برخی موارد لازم است که پزشک شما را به متخصصانی مانند متخصص ارتوپدی، متخصص فیزیوتراپی ارجاع دهد.

درمان بیماری ازگود اشلاتر

مدیریت بیماری ازگود-شلاتر در درجه اول محافظه کارانه است. گزینه های درمانی شامل استراحت، یخ درمانی، داروهای ضد التهابی و فیزیوتراپی برای تقویت عضلات اطراف است. در موارد خفیف، فعالیت ورزشی اغلب می‌تواند با تغییراتی ادامه یابد، در حالی که در موارد شدیدتر، توقف موقت فعالیت‌های پر تاثیر ممکن است توصیه شود.

اکثر کودکان با رسیدن به بلوغ اسکلتی و بسته شدن صفحات رشد، علائم را از بین می برند. با این حال، برخی ممکن است به تجربه ناراحتی در بزرگسالی ادامه دهند، اگرچه این معمولاً قابل کنترل است. به طور کلی، درک ماهیت بیماری ازگود-شلاتر برای ورزشکاران، والدین و ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ضروری است تا از مدیریت موثر و رهایی از علائم اطمینان حاصل شود.

درمان ازگود-اشلاتر معمولاً به صورت غیرجراحی و با توجه به شدت علائم و درجه ناتوانی مورد استفاده قرار می‌گیرد. درمان‌های غیرجراحی عبارتند از:

• استراحت و فعالیت محدود: استراحت و کاهش فعالیت‌هایی که منجر به تنش و فشار بر ناحیه زانو می‌شوند، می‌تواند به تسکین علائم کمک کند. ممکن است پزشک شما توصیه نماید فعالیت‌هایی مانند دویدن، پرش و وزنه‌برداری را به مدت معین محدود کنید.
• پنبه‌کشی: استفاده از یک باند پنبه‌ای یا حمایت‌کننده برای ناحیه زانو ممکن است به کاهش تنش و فشار در زمان فعالیت‌های ورزشی کمک نماید.
• کمپرس: استفاده از یخ یا کمپرس یخی بر روی ناحیه دردناک بعد از فعالیت می‌تواند التهاب را کاهش دهد و به تسکین علائم کمک کند. اما توصیه می‌شود یخ را مستقیماً روی پوست قرار ندهید و از استفاده بیش از ۱۵ تا ۲۰ دقیقه در هر بار استفاده خودداری کنید.
• تسکین درد: ممکن است پزشک شما توصیه کند داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDs) مانند ایبوپروفن