آرتریت

علل رایج آرتریت شامل موارد :

1. سن: با افزایش سن افراد، خطر ابتلا به آرتریت به دلیل فرسایش مفاصل افزایش می یابد.
2. ژنتیک: سابقه خانوادگی التهاب مفصل می تواند شانس ابتلا به این بیماری را افزایش دهد.
3. چاقی: اضافه وزن فشار بیشتری را بر مفاصل تحمل کننده وزن، به ویژه لگن و زانو وارد می کند که منجر به افزایش خطر می شود.
4. آسیب های قبلی: آسیب های مفصلی، مانند شکستگی یا آسیب رباط، می تواند منجر به آرتروز در مراحل بعدی زندگی شود.
5. جنسیت: زنان بیشتر از مردان به آرتریت مبتلا می شوند، به خصوص پس از یائسگی.
6. استفاده بیش از حد از مفاصل: حرکات مکرر یا استفاده طولانی مدت از مفاصل می تواند منجر به تحلیل رفتن بافت های مفصلی شود.

التهاب مفصل

7. التهاب: التهاب مزمن ناشی از شرایطی مانند بیماری های خودایمنی می تواند منجر به انواع التهاب مفصل مانند آرتریت روماتوئید شود.
8. عفونت: برخی از عفونت های باکتریایی یا ویروسی می توانند باعث التهاب مفصل یا تشدید مشکلات مفصلی شوند.
9. شرایط متابولیک: بیماری هایی مانند نقرس که در اثر اسید اوریک اضافی ایجاد می شود، منجر به شعله ور شدن دردناک در مفاصل می شود.
10. عوامل محیطی: قرار گرفتن در معرض برخی از عناصر سبک زندگی، مواد شیمیایی یا فلزات سنگین می تواند بر ایجاد آرتریت تأثیر بگذارد.

درک این علل می تواند به شناسایی عوامل خطر و جستجوی اقدامات پیشگیرانه یا درمان مناسب کمک کند.

علت آرتریت بسته به نوع التهاب مفصل متفاوت است. عواملی مثل چاقی، دیابت، ضربه به مفصل و افزایش سن باعث التهاب مفصل می شوند. آرتریت حاد یک نوع  آرتریت است که در جمعیت عمومی نادر است، اما بیماران با عوامل خطر از قبل موجود مانند نقص ایمنی، افزایش سن، دیابت، مفاصل مصنوعی، آرتریت روماتوئید و سوء مصرف وریدی دارو در معرض خطر بیشتری هستند.

التهاب مفصل اغلب در بیماران مبتلا به سایر بیماری های خودایمنی دیده می شود و یکی از شایع ترین علائم بالینی در بیماران مبتلا به لوپوس است. سایر بیماری هایی که اغلب با آرتریت همراه هستند عبارتند از بیماری التهابی روده، پسوریازیس، بیماری سلیاک، سندرم شوگرن، اسکلروز سیستمیک، درماتومیوزیت و سایر بیماری های خودایمنی.

شیوع آرتریت

بیش از یک سوم از جمعیت آمریکا در تصویربرداری آرتریت دارند و این تعداد با میانگین سن جمعیت افزایش می یابد. تخمین زده می‌شود که 40 درصد از مردان و 47 درصد از زنان در طول زندگی خود به آرتروز مبتلا می‌شوند و در صورت داشتن شاخص توده بدنی بیشتر از 30، این میزان به 60 درصد افزایش می‌یابد.

در رابطه با آرتریت روماتوئید زنان بیشتر از مردان به این بیماری مبتلا می‌شوند، شروع بیماری معمولا در اوایل بزرگسالی است، با شیوع بیماری 5٪ در زنان بالای 65 سال.

تشخیص آرتریت

شرح حال و معاینه فیزیکی نقش مهمی در ارزیابی آرتریت و تعیین نوع آرتریت و افتراق علائم از علل غیر مفصلی دارد. گام مهم در معاینه فیزیکی بیمار با شکایات اسکلتی عضلانی  افتراق درد غیر مفصلی از درد مفصلی هست.

علائم معمول التهاب مفصل درد، تورم، از دست دادن عملکرد، سفتی، تغییر شکل، ضعف و بی ثباتی است. این علائم همچنین ممکن است با خستگی، اختلال خواب، مسئولیت عاطفی و علائم بیماری سیستمیک زمینه ای همراه باشند. درد ناشی از التهاب مفصل معمولاً با فعالیت‌ها و در پایان روز بدتر می‌شود. همچنین ممکن است در صبح یا هنگام استراحت نیز درد احساس کنید.

معاینه فیزیکی مهمترین ابزار در ارزیابی آرتریت است. استئوآرتریت همچنین می تواند با حساسیت، تورم و ترشح همراه باشد، اگرچه قرمزی و گرما معمولاً وجود ندارد. کاهش دامنه حرکتی و بدشکلی آشکار مفصل نیز در آرتریت قابل مشاهده است.

روش های تشخیصی

رادیوگرافی و ام آر آی

اولین ویژگی رادیوگرافی در آرتریت التهابی و فرسایش، باریک شدن فضای مفصلی و استئوآرتریت ثانویه است که در مراحل بعدی بیماری ایجاد می شود. اگر رادیوگرافی غیر تشخیصی باشد، می توان تصویربرداری بیشتری را در نظر گرفت. MRI ابزار بسیار مفیدی است و می تواند در ارزیابی وجود یا عدم وجود سینوویت، فرسایش، ساکروایلییت با حساسیت بسیار بالا کمک کند.

سونوگرافی اسکلتی عضلانی

درمان آرتریت

درمان آرتریت شامل رویکردهای مختلفی با هدف کاهش درد، بهبود عملکرد مفاصل و افزایش کیفیت زندگی افراد مبتلا به این بیماری است. معمولاً گزینه های درمانی را می توان به داروها، فیزیوتراپی، اصلاح شیوه زندگی و در برخی موارد مداخلات جراحی دسته بندی کرد.

• داروها اغلب شامل داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (DMARDs) برای انواع التهابی آرتریت، مانند روماتیسم مفصلی هستند. این داروها به کاهش درد و کاهش التهاب کمک می کنند و به بیماران اجازه می دهند سبک زندگی فعال تری داشته باشند.
• فیزیوتراپی نقش مهمی در مدیریت آرتریت نیز دارد. تمرینات ورزشی مناسب می تواند عضلات اطراف مفاصل را تقویت کند، انعطاف پذیری را بهبود بخشد و تحرک کلی را افزایش دهد. یک فیزیوتراپ همچنین ممکن است آموزش تکنیک های محافظت از مفاصل را برای به حداقل رساندن فشار در طول فعالیت های روزانه ارائه دهد.

سبک زندگی و مدیریت وزن

علاوه بر درمان های پزشکی، تغییر سبک زندگی می تواند به طور قابل توجهی بر علائم آرتریت تأثیر بگذارد. مدیریت وزن اهمیت ویژه ای دارد، زیرا وزن اضافی فشار بیشتری را بر مفاصل تحمل کننده وزن وارد می کند. خوردن یک رژیم غذایی متعادل و غنی از غذاهای ضد التهابی مانند ماهی های چرب، آجیل و سبزیجات برگدار نیز می تواند به تسکین علائم کمک کند.

هدف مدیریت مفاصل استئوآرتریت باید محدود کردن درد و بهبود عملکرد باشد. معمولاً ترکیبی از درمان های غیردارویی یا محافظه کارانه و دارویی برای مراقبت بهینه مورد نیاز است.

طب سوزنی

درمان‌های غیردارویی شامل ورزش‌های خاص، فیزیوتراپی، بریس‌بندی، طب سوزنی و کاهش وزن است. مدیریت دارویی آرتروز از داروهای موضعی و خوراکی استفاده می کند. داروهای پرمصرف شامل داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی خوراکی و موضعی، کپسایسین موضعی و دولوکستین است. در مدیریت دارویی آرتریت روماتوئید بر بهبود زودهنگام بیماری و جلوگیری از عوارض متمرکز است.

در نهایت، موثرترین طرح درمان آرتریت اغلب یک رویکرد چند وجهی است که متناسب با شرایط و نیازهای خاص فرد است. مشاوره منظم با پزشکان متخصص تضمین می کند که درمان موثر باقی می ماند و هر گونه تنظیم در صورت نیاز انجام می شود.

توانبخشی

برنامه های ورزشی مزایای قابل توجهی را برای افراد مبتلا به استئوآرتریت در پارامترهای خاص نشان داده است. مزایا شامل بهبود ظرفیت هوازی، قدرت و توده عضلانی، تحرک مفاصل، تحرک عملکردی و کاهش درد است.

نوع، شدت و مدت ورزش مهم است، زیرا آسیب مفاصل ممکن است با استفاده بیش از حد یا فعالیت های تکراری برای این بیماران رخ دهد. آمادگی هوازی، تمرین مقاومتی و تمرینات تعادلی باید بر اساس کمبودها و اهداف فرد ترکیب شوند.

جراحی

برای کسانی که به درمان های محافظه کارانه پاسخ نمی دهند، ممکن است گزینه های جراحی، از جمله تعویض مفصل یا آرتروسکوپی در نظر گرفته شود. این روش‌ها می‌توانند عملکرد را بازیابی کنند و درد را کاهش دهند و افراد را قادر می‌سازند تا با سهولت بیشتری به برنامه‌های روزمره خود بازگردند.

سخن پایانی