سندروم تونل اولنار چیست و چه درمانی دارد

سندروم تونل اولنار یک بیماری عصبی است که ناشی از فشار بر روی عصب اولنار در مچ دست است. این عصب درگیر در رگهای عروقی و تاندون‌های مچ دست می‌شود و باعث درد، سوزش، خنثی شدن عضلات و کاهش حساسیت در انگشتان دست و حتی بازو می گردد.

علائم این بیماری شامل درد، سوزش، خارش، تندی، موخوره و کاهش حساسیت در انگشتان دست، دستان و حتی بازو می‌شود. اگر این بیماری بی‌درمان باقی بماند، می‌تواند به صورت دائمی به اعصاب دست و بازو آسیب بزند.

برای درمان سندرم تونل اولنار، ممکن است پزشک شما از روش‌های مختلفی استفاده کند، از جمله:

1. استفاده از اسپلینت دستی: استفاده از این دستگاه می‌تواند فشار روی عصب را کاهش دهد و از درد و سوزش بکاهد.
2.  فیزیوتراپی: برخی تمرینات فیزیکی، از جمله تمرینات گردن و دست، می‌تواند به ارتقای قدرت و حرکت دست و بازو کمک کند.
3.  داروها: ممکن است پزشک شما برای کاهش التهاب و درد، داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی یا داروهای ضد درد مثل آسپرین یا تایلنول تجویز نماید.
4.  جراحی: در موارد شدید، جراحی برای کاهش فشار بر روی عصب اولنار و آزاد کردن آن از تنگی ممکن است لازم باشد.

اگر علائم سندرم تونل اولنار شما شدید است، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید تا روش درمان مناسب را برای شما مشخص کند.

سندروم تونل اولنار چه علائمی ‌دارد

سندروم تونل اولنار علائم متنوعی دارد که ممکن است شامل:

1.  درد و سوزش در مچ دست، دست و حتی بازو.
2.  احساس خنثی شدن، ضعف و کاهش حساسیت در انگشتان دست، دستان و حتی بازو.
3.  احساس تنگی و سختی در دست و بازو.
4.  خستگی و سختی در استفاده از دست و بازو.
5.  احساس بلندی و سوزش در دست و بازو، به ویژه در شب.
6.  تورم و آب‌ریزش در مچ دست.
7.  افزایش دردها و سوزش در صورت استفاده از دست و بازو برای مدت طولانی.
8.  دشواری در نگه داشتن و استفاده از اشیا با دستان.

در صورت داشتن هریک از این علائم، بهتر است به پزشک معالج خود مراجعه کرده و برای بررسی و تشخیص بیماری، معاینه کامل شوید.

علت و عوامل خطرساز در ایجاد سندرم تونل اولنار

سندروم تونل اولنار عمدتا به دلیل فشار و فشرده‌سازی عصب مدین عصب کارپی (عصبی که از طرف کف دست به سمت پشت دست وارد مچ می‌شود) در ناحیه تونل اولنار (یک کانال تنگ در مچ دست) ایجاد می‌شود. این فشار می‌تواند به دلیل چندین علت و عامل متفاوتی ایجاد شود، که عبارتند از:

1.  فشار مکرر و طولانی بر روی مچ دست و کاربردهای یکنواخت و یک‌سو کاره که باعث ایجاد تنش و فشار بر روی عصب می‌شود، مانند استفاده بلند مدت از کامپیوتر، کار با ماوس یا کیبورد، استفاده از ابزارهای دستی یا انجام ورزش‌های خاص.
2.  تراکم بالای بافت‌ها و توده‌های نسبتاً بزرگ در منطقه تونل اولنار که به فشردگی عصب و ایجاد علائم سندرم تونل اولنار منجر می گردد، مانند تورم مفصل مچ دست در بیماری‌های التهابی مانند التهاب مفصل کارپومتاکارپال (مرتبط با آرتریت روماتوئید) یا توده‌های غیرخطرناکی مانند گره‌های چربی.
3. بیماری‌های مربوط به شیوه زندگی مانند چاقی، دیابت، بارداری و تغییرات هورمونی، که می‌توانند به افزایش فشار عصب و ایجاد سندرم تونل اولنار مرتبط باشند.
4.  عوامل ژنتیکی، به عنوان مثال ارثی بودن ساختار تونل اولنار بزرگتر و تنگ‌تر که می‌تواند افراد را در معرض بیشترین خطر سندرم تونل اولنار قرار دهد.

سندرم تونل اولنار چگونه تشخیص داده می‌شود

برای تشخیص سندرم تونل اولنار، پزشک ابتدا جزئیات تاریخچه بیماری و علائمی که بیمار در موردش شکایت دارد را بررسی می‌کند. سپس، بررسی فیزیکی، مانند بررسی قدرت، حس و حرکت دست و انگشتان، اندازه‌گیری دقیق دور مچ و تحریک اطراف مچ برای بررسی ایجاد درد و عدم حساسیت در بیمار صورت می‌گیرد. برای تأیید تشخیص، آزمایش عصب سنجی الکترومیوگرافی (EMG) نیز می‌تواند در صورت لزوم انجام شود.

همچنین، تصویربرداری مانند انجام اسکن مغزی، اسکن MRI و رادیوگرافی می‌تواند برای تشخیص سندرم تونل اولنار مورد استفاده قرار گیرد. این تصاویر به پزشک کمک می‌کنند تا ببیند که آیا هر نوع توده یا آسیبی در منطقه تونل اولنار وجود دارد که باعث فشار بر روی عصب می‌شود یا خیر.

چگونه می‌توان از سندرم تونل اولنار پیشگیری کرد

برای پیشگیری از سندروم تونل اولنار می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید:

• انجام ورزش‌های تقویتی: انجام ورزش‌های تقویتی باعث افزایش قدرت عضلات دست و شانه می‌شود و می‌تواند از بروز سندرم تونل اولنار جلوگیری کند.
• استفاده از تکنولوژی درست: استفاده از تکنولوژی درست به شما کمک می‌کند تا فشار و نگهداری نامناسب دست خود را کاهش دهید، برای مثال درست کردن وسایلی که برای کار با کیبورد و موشواره استفاده می‌کنید.
• نگهداری از شیوه زندگی سالم: پیشگیری از بیماری‌های مربوط به فشار دست و شانه، همچون دیابت، چاقی، فشار خون بالا و بیماری‌های قلبی، می‌تواند به جلوگیری از سندرم تونل اولنار کمک کند.
• انجام تمرینات آرامشی: انجام تمرینات آرامشی، مانند ماساژ دست‌ها، تنفس عمیق و یوگا، می‌تواند کمک کنند تا از تنش‌های روزمره کاسته شود و احتمال بروز سندرم تونل اولنار کاهش یابد.
• استفاده از کمربند مچ: استفاده از کمربند مچ، مانند کمربند مچ ران، می‌تواند فشار روی مچ را کاهش دهد و به جلوگیری از سندرم تونل اولنار کمک کند.

با این حال، بهترین راه برای پیشگیری از سندرم تونل اولنار، انجام تمرینات مناسب، استراحت کافی و پرهیز از انجام کارهای با استفاده از دست برای مدت طولانی است.

عوارض احتمالی سندرم تونل اولنار

عوارض احتمالی سندرم تونل اولنار عبارتند از:

• سستی عضلانی: برای حفظ قدرت عضلات دست و شانه، بهتر است همیشه فعالیت بدنی منظم داشته باشید. چون این عضلات از بین می‌روند، ممکن بوده دچار سستی عضلانی شوید.
• سایر بیماری‌های عصبی: سندرم تونل اولنار ممکن است به سایر بیماری‌های عصبی منجر گردد، مانند نوروپاتی پریفرال و اختلالات حرکتی.
• بیماری‌های روانی: بیماری‌های روانی، مانند افسردگی و اضطراب، ممکن است با سندرم تونل اولنار همراه باشند.
• کاهش کیفیت زندگی: سندرم تونل اولنار می‌تواند باعث کاهش کیفیت زندگی شما شود، زیرا ممکن است باعث کاهش توانایی استفاده از دست شما و در نتیجه کاهش قابلیت انجام فعالیت‌های روزمره گردد.
• نیاز به جراحی: در برخی موارد شدید، نیاز به جراحی برای درمان سندرم تونل اولنار وجود دارد. این جراحی ممکن است با خطرات و عوارضی همراه باشد.